De verschillende pezen en spieren van de Rotator-Cuff hebben een belangrijke functie bij het bewegen van de schouder. De rotatorcuff bestaat uit 4 spieren: de Musculus Supraspinatus en Infraspinatus, de Musculus Subscapularis en de Musculus Teres Minor.
Door hun anatomie en relatief lange pezen en beperkte doorbloeding van de aanhechting, maar ook door (door slijtage veroorzaakte) veranderingen van de structuren in de omgeving wordt met de leeftijd toenemende schade van deze pezen gezien (door wrijving). Dit leidt uiteindelijk tot het scheuren van pezen. De oorzaken van een Rotator-Cuff ruptuur zijn onder te verdelen onder intrinsieke (bij slijtage) en extrensieke (bij blessures, ongevallen) oorzaken. Bij jonge personen (onder 40 jaar) is de oorzaak voor een scheur in de regel altijd extrensiek (door een trauma, ongeval). Vanaf 40 jaar is de oorzaak vaak een slijtage (dunner worden van de pezen), waar een ongeval het “laatste zetje kan geven”. Schade aan de Rotator-Cuff wordt bij 25% van de personen ouder als 60 jaar gezien, zonder dat dit klachten hoeft te geven. Bij personen ouder als 70 jaar is dit zelfs bij 40 – 50% het geval. Vaak wordt een krachtmindering bemerkt, bij het spreiden van de arm, die in de regel weinig storend is. Door mechanische oorzaken komt het echter vaak tot wrijving en irritatie van de slijmbeurs in het schouderdak, die pijnklachten en problemen veroorzaken.
CONSERVATIEVE THERAPIE:
Een spontane genezing van een gescheurde pees is door de bovengenoemde anatomie en doorbloedingssituatie zelden te verwachten. Principieel is het besluit, of een persoon met een gescheurde pees leven kan, altijd van persoon tot persoon verschillend. Dit wordt bepaald door de leeftijd, ernst van de (pijn)klachten, het beoefenen van sport en de gezondheid van de persoon. Bij jongere personen (onder 40 jaar) moet een pees in de regel (ook bij kleine scheuren) middels een operatie gereconstrueerd worden. Des te ouder de persoon is, des te terughoudender zijn wij met het reconstrueren van pezen in de schouder. In dit geval, wordt een behandeling met pijnstillers (NSAID’s) en eventuele injecties in de schouder ingeleid. Centraal staat een fysiotherapeutische behandeling, ter opbouw van spierkracht (compenseren van gescheurde structuren) en verbeteren van de beweeglijkheid.
OPERATIEVE THERAPIE:
Zoals boven beschreven, is het besluit tot operen afhankelijk van persoon tot persoon verschillend. Dit wordt bepaald door de leeftijd, ernst van de (pijn)klachten, het beoefenen van sport en de gezondheid van de persoon. Indien een operatie moet plaats vinden, wordt dit vaak middels een artroscopie (kijkoperatie) gedaan. Vaak wordt ook de slijmbeurs verwijdert om zo meer plaats te maken in het schouderdak, en wordt de onderkant van het sleutelbeen / AC-gewricht “glad geschuurd” (zie ook de pagina “Impingement-Syndroom van de schouder”). Indien noodzakelijk, kan bij grotere scheuren ook een open revisie van de peesplaat over een wisselsnede noodzakelijk zijn. Bij oudere personen behoort een reconstructie misschien niet tot de opties, maar kan door middel van het “schoonmaken” van het gewricht en schouderdak bij aanhoudende klachten verlichting brengen.
NA DE OPERATIE:
Na een operatie wordt een bandage aangelegd die de arm licht spreidt, voor de duur van 6 weken. In de vroege fase mag de arm passief (door therapeuten) bewogen worden, het uitvoeren van actieve oefeningen moet worden vermeden. Na 6 weken is de beweging en belasting in principe vrij, en moet de schouder met actieve oefeningen weer getraind en versterkt worden, om zo de bewegelijkheid en belastbaarheid weer op te bouwen. Indien U in Duitsland woont, kan na afloop van 6 weken na de operatie een “Reha-Maßnahme” opgestart worden.